The Sonic Dawn - Eclipse [2019]

Ani się obejrzeliśmy, a debiutująca jeszcze niedawno duńska formacja The Sonic Dawn wydaje swoją trzecią studyjną płytę. Polubiłem ich bardzo od pierwszego kontaktu z ich muzyką dwa czy trzy lata temu, bo to taki rodzaj niezwykle lekkiej, bezpretensjonalnej pop-rockowej psychodelii końca lat 60., który ja bardzo lubię. Trio jest wierne tej obranej na poprzednich płytach ścieżce i także w przypadku Eclipse mamy do czynienia właśnie z taką jak poprzednio muzyką podaną w podobnej dawce nieco powyżej 35 minut. Ponownie też grupę na instrumentach klawiszowych wspomaga Erik Petersson ze Siena Root. W zasadzie wszystko po staremu.

Przyznam, że The Sonic Dawn chyba lepiej sprawdzają się na żywo, o czym miałem okazję przekonać się po raz pierwszy kilkanaście dni temu. Nie to, żeby płyty były złe, ale po prostu mam wrażenie, że są one tylko pewną podstawą rozwijaną potem na scenie. Tych piosenek (tak, użyję tego słowa) jest w przypadku Eclipse aż 13, sporo więcej niż na dwóch poprzednich płytach, a długość krążka podobna, z czego jasno wynika, że zespół jeszcze bardziej uprościł konstrukcję utworów i skrócił kompozycje. Z 13 utworów aż osiem nie przekracza trzech minut, a kolejne cztery czynią to nieznacznie. To oczywiście oznacza, że nie mamy co liczyć na jakieś rozwijanie motywów, długie instrumentalne improwizacje i odloty czy wielowątkowość. I trochę mi to przeszkadza. Zespół w pewnym sensie nadrabia to na koncertach, choć też na pewno nie jest to ten przypadek, gdy trzyminutowe numery nagle rozrastają się na scenie do minut kilkunastu. Tu naprawdę króluje prostota, ale niezwykle przyjemna w brzmieniu.

Panowie z pewnością potrafią napisać przebojowy numer, o czym świadczy na przykład otwierające płytę Forever 1969, którego tytuł jednocześnie sporo mówi nam o brzmieniu krążka. Tu naprawdę nie trzeba wiele wyobraźni, by przy takim numerze przenieść się myślami do swingującego Londynu końca lat 60., gdy w koncertowych klubach można było natknąć się co krok na imprezujących, a czasami i grających wspólnie Floydów, Beatlesów, Hendrixa czy członków Cream. Ten klimat nie opuści nas przez cały album. Najskuteczniej w głowie zostają chyba beatlesowski Psychedelic Ranger czy The Last Page. Warto jednak zwrócić też uwagę na te fragmenty, kiedy do tej radosnej pop-rockowej psychodelii zespół dokłada trochę klimatów orientalnych, jak w On the Edge of Our Time, oraz na jedyny dłuższy numer na płycie – zamykające ją Towards the End z leniwym klimatem i fantastyczną partią organów.

Lubię ten niezwykle przyjemny, słoneczny, taki uspokajający klimat płyt The Sonic Dawn. To taki zespół, po którym nie muszę oczekiwać genialnych rozwiązań kompozytorskich czy nowatorskich popisów. Grają prosto, zostawiają sporo przestrzeni w aranżacjach, nie silą się na żadne szaleństwa, ale robią swoje z niezwykłą elegancją. To bardzo prosta muzyka, ale czy naprawdę wszystko co dobre, musi być skomplikowane i wirtuozerskie? Ja lubię od czasu do czasu wracać do takich właśnie nieskomplikowanych dźwięków z pierwszych dwóch płyt The Sonic Dawn i z chęcią będę też wracał do tej nowej płyty.

1. Forever 1969 (2:44)

2. Psychedelic Ranger (2:26)

3. The Stranger (3:06)

4. No Chaser (1:34)

5. Opening Night (2:27)

6. Circle of Things (3:17)

7. On the Edge of Our Time (2:35)

8. Christiania (3:25)

9. The Last Page (2:56)

10. Love Bird (1:43)

11. To Change Who We Are (3:01)

12. Islands in Time (2:48)

13. Towards the End (5:21)

Płyty możecie posłuchać na profilu grupy w serwisie Bandcamp.

--

Zapraszam na prowadzone przeze mnie audycje Lepszy Punkt Słyszenia oraz Purple FM w radiu Rock Serwis FM w każdy piątek o 21 i sobotę o 19
http://rockserwis.fm
http://facebook.com/lepszypunktslyszenia - profil audycji

http://facebook.com/groups/rockserwisfm - tu można porozmawiać ze mną oraz z innymi słuchaczami w trakcie audycji