Riverside - Warszawa [Progresja], 25/26 II 2017 [galeria zdjęć]

Emocje to słowo klucz do zrozumienia tego, co działo się przez dwa wieczory w warszawskiej Progresji. Weekend z nowym obliczem grupy Riverside to wydarzenie z rodzaju tych, o których uczestnicy będą pamiętać do końca życia. Po kilkunastu miesiącach przerwy formacja Riverside powróciła. Posiniaczona, na pewno mocno pokaleczona, ale silna i zdeterminowana, żeby dalej czarować słuchaczy. Takie koncerty opisuje się niełatwo, bo jak zrelacjonować coś, co oddziaływało na wszystkich zgromadzonych na tylu różnych płaszczyznach?

Thunder - Rip It Up [2017]

Sukces! Zespół Thunder nie rozpadł się i nie wrócił ani razu między wydaniem swojej poprzedniej płyty – Wonder Days – a premierą najnowszego krążka zatytułowanego Rip It Up. Niby to tylko dwa lata, ale biorąc pod uwagę, że w ostatnich kilkunastu rozpadali się i wracali (w tym samym składzie) kilka razy, jest to spory wyczyn. Wyczynem jest także to, że tym razem nie trzeba było czekać niemal dekady na kolejny album. Brawo oni! Płyta Wonder Days jest kapitalna. Wydana po ośmioletniej przerwie w nagrywaniu naprawdę zrobiła na mnie duże wrażenie. Nie ma na niej nic nowego, ale tamte numery natychmiast wpadają w ucho, a refreny nuci się już w połowie drugiego odsłuchu. Czy tak samo jest z Rip It Up? No w tym właśnie problem, że nie do końca. Niby przepis jest dokładnie ten sam, brzmienie także, ale moje nawiązywanie bliższych kontaktów z tym albumem idzie jakoś tak opornie w porównaniu z poprzedniczką, która „wzięła” od razu.

Rival Sons - Warszawa [Progresja Music Zone], 18 II 2017 [galeria zdjęć]

Po relację słowną z koncertu Rival Sons w warszawskim klubie Progresja odsyłam na stronę rockserwis.fm - tam pojawiło się zarówno trochę (a nawet dość sporo) słów, jak i zdjęcia (w zdecydowanej większości inne niż tu).

Podziękowania dla Go Ahead - organizatora polskiego koncertu Rival Sons - za możliwość fotografowania.

Horisont - About Time [2017]

Szwedzki Horisont przebojem wdarł się do czołówki najbardziej ekscytujących formacji europejskiej sceny retro. Grają dynamicznie, z pomysłem, do tego cały wizerunek grupy jest niezwykle spójny z dźwiękami, które tworzy kwintet z Gӧteborga. Choć ich muzyka łączy w sobie elementy znane z twórczości wielu grup tworzących od przełomu lat 60. i 70. po lata 80., wymieszali je tak zręcznie, że obecnie trudno pomylić ich z którymkolwiek współczesnym zespołem. Piąty album w dorobku Horisont – About Time – to zaledwie 37 minut muzyki, ale zagranej na takim poziomie, że trudno odczuwać niedosyt. To dziesięć w większości niezbyt skomplikowanych numerów, od których trudno się oderwać.

Def Leppard - And There Will Be a Next Time... Live from Detroit [2017]

Każdy, kto choć raz słyszał jakiś koncert Def Leppard, wie doskonale, skąd wziął się przydługawy tytuł najnowszego koncertowego wydawnictwa grupy. Tymi słowami Joe Elliott żegna publiczność w każdym mieście, dziękując za gościnę oraz obiecując powrót i to, że nie zapomną zgromadzonych danego dnia fanów. Until next time and there will be a next time… don’t forget us and we won’t forget you. Każdy fan Def Leppard zna to na pamięć. Każdy fan Def Leppard zna też na pamięć koncertową setlistę zespołu, bo ta jest nudna jak większość polskiego prog rocka. Od lat obowiązkowo wszystkie hity z Hysterii, większość z Pyromanii, ze 2 kawałki z pierwszych płyt na odczepnego, Let’s Get Rocked, bo to ostatni gigantyczny przebój oraz ze dwa czy trzy numery z ostatniej płyty studyjnej. Wyłamali się podczas Viva! Hysteria, kiedy wystąpili jako własny support, grając mnóstwo numerów, których nie wykonywali od lat (nawet stronę B jednego z pierwszych singli, która nawet nie wyszła na żadnej płycie!). Teraz jednak wszystko wróciło do normy. Set znowu jest przewidywalny jak sraczka po mleku z ogórkami kiszonymi, a polotu w tym wszystkim tyle, co w mielonym z ziemniakami.

Dopelord - Children of the Haze [2017]

Polska powoli staje się może jeszcze nie potęgą, ale bardzo ważnym punktem na europejskiej scenie stonerowo-doomowej. Zespołów w tych klimatach u nas ostatnio mnóstwo, ale co ważniejsze, coraz więcej z tych grup zdobywa popularność poza własną piwnicą czy garażem. Niektórym udaje się dotrzeć do fanów na całym kontynencie, co już w ramach muzyki tak jednak wciąż niszowej należy uznać za olbrzymi sukces. Prym wiedzie w tym formacja Dopelord, która w ostatnim czasie zasłużyła sobie na miano jednej z największych nadziei stoner i doom metalu w Europie. Zespół wydał właśnie trzecią dużą płytę zatytułowaną Children of the Haze, która w podboju doommetalowego światka może tylko pomóc.

Skog Under Jord - Skog Under Jord [2017]

To trudne do uwierzenia, że w drugiej dekadzie XXI wieku wciąż trafiają się takie przypadki jak ten – że w zasadzie nie można doszukać się w Internecie jakichkolwiek informacji o zespole muzycznym, który właśnie wydał swoją debiutancką płytę. W zasadzie to dobrze, że w ogóle znamy kraj pochodzenia muzyków formacji Skog Under Jord (Szwecja) oraz ich liczbę (pięciu) i nazwiska (tych wam oszczędzę, bo i tak nie ma w tym gronie nikogo choćby słabo rozpoznawalnego w naszym kraju). Pod koniec stycznia ta ekipa, która nie ma nawet swoich kont na najważniejszych portalach społecznościowych i muzycznych (czyli w zasadzie według prawa obecnych czasów nie istnieje), wypuściła swój pierwszy album, zatytułowany po prostu Skod Under Jord, zawierający zaledwie 37 minut muzyki podzielonej na… dwa utwory.

Buried Feather - Mind of the Swarm [2017]

Australijska scena muzyki psychodelicznej, stonerowej i doomowej ma się znakomicie, o czym zresztą coraz częściej możecie się przekonać także na tym blogu. Ja w ogóle zastanawiam się czy są jeszcze w Europe, Ameryce Północnej i na kontynencie australijskim takie kraje, gdzie tego typu muzyka nie rozkwita obecnie na scenie klubowej. Kolejnym przykładem na dobrą kondycję psychodelicznego podziemia (jednak – nie ma się co oszukiwać) jest drugi album formacji Buried Feather. Aż cztery lata po premierze debiutu zespół z Melbourne powraca z płytą, którą bardzo łatwo polubić, jeśli ktoś gustuje w mocnych przesterach, fuzzowych wibracjach czy psychodelicznych świderkach.

Mother's Cake - No Rhyme No Reason [2017]

No Rhyme No Reason to już trzeci krążek w dorobku Mother’s Cake – młodej ekipy z Austrii. Poznałem ich muzykę pod koniec 2014 roku, kiedy w odstępie kilku tygodni supportowali w warszawskim klubie Progresja najpierw Anathemę, a potem California Breed. Już to jest dość ciekawe, bo przecież obu tych grup nie łączy zbyt wiele muzycznie, a jednak przy obu okazjach to właśnie młodzi Austriacy rozgrzewali publiczność. To mówi dość sporo o muzyce wykonywanej przez tę formację, bo zawartość płyty No Rhyme No Reason trudno wcisnąć do konkretnej muzycznej szufladki.

Krokus - Big Rocks [2017]

Szwajcarska formacja Krokus to na europejskim rynku firma bardzo solidna, choć mało oryginalna. Przez lata do perfekcji opanowali udawanie AC/DC, więc my chociaż nie udawajmy, że jest to grupa, która w swoim brzmieniu zdobywa się na cokolwiek oryginalnego. Najnowsze wydawnictwo potwierdza to najdobitniej jak to możliwe, bo panowie na swojej pierwszej od czterech lat płycie zdecydowali się na covery. Album zatytułowali Big Rocks, bo i faktycznie większość kompozycji, które tu znajdziemy, to wielkie rockowe klasyki. Czy był większy sens nagrywać taki album? Nie. Czy dobrze się tego słucha? Tak.

Gotthard - Silver [2017]

Niedawno cały świat mówił o otwarciu tunelu w masywie góry Gotthard – najdłuższego tego typu przejazdu na świecie, liczącego ponad 57 kilometrów długości. Weterani ze szwajcarskiej formacji Gotthard chyba nie chcieli zostać przyćmieni tą informacją, bo po trzech latach wydają kolejną płytę – 12. w swojej historii, a trzecią z obecnym wokalistą Nikiem Maederem, który zastąpił zmarłego tragicznie w 2010 roku charyzmatycznego lidera Steve’a Lee. Czego możemy spodziewać się po tej nowej płycie zespołu, który zaczynał ćwierć wieku temu? No cóż, dokładnie tego samego, co po poprzednich, bo Gotthard do kombinatorów raczej nie należą.

Rust on the Rails - Talisman [2017]

Seattle kojarzy nam się dość jednoznacznie w temacie muzycznym – ciężkie gitary, posępny klimat, mocny, ekspresyjny wokal, gitarowy brud… Ale oczywiście zapewne w każdym miejscu na świecie oprócz zespołów, które idealnie wpisują się w stereotyp dotyczący lokalnej sceny muzycznej, są też formacje robiące coś zupełnie innego. Gdybym nie wiedział, że debiutująca grupa Rust on the Rails jest ze stanu Waszyngton, w życiu nie wytypowałbym właśnie tego miejsca. No cóż, pierwsza niespodzianka. Niespodziewanie dobrze brzmi też sama płyta. Choć, jak wspomniałem, jest to album debiutancki, muzycy tworzący tę formację absolutnie nowicjuszami nie są.