Mauricio Ibáñez - Shades of Light & Darkness [2016]

Przyznam, że Mauricio Ibáñez to postać zupełnie mi obca. Trudno znaleźć wiele informacji na temat tego chilijskiego muzyka w Internecie. Jego profil w serwisie bandcamp dostarcza tych podstawowych – jak choćby tej, że wśród jego inspiracji znajduje się twórczość Stevena Wilsona w różnych jej odsłonach, a także muzyka Anathemy czy Dream Theater. I nie da się ukryć, że właśnie te nazwy i nazwiska przychodzą na myśl bardzo naturalnie, kiedy słucha się płyty Shades of Light & Darkness wydanej przez Mauricia we wrześniu tego roku.

Wight - Love Is Not Only What You Know [2016]

Wight to do niedawna klasyczne power-trio, które zakochane jest w muzyce sprzed niemal pół wieku. To słychać w niemal każdej granej przez tych ludzi nucie, widać też w oprawie graficznej kolejnych wydawnictw grupy. Muzyka grana przez zespół opisywana była jako mieszanka progresji, psychodelii i stonera, ale na nowej płycie Wight zatytułowanej Love Is Not Only What You Know tych najcięższych składników jest zdecydowanie najmniej. Dominuje swobodne, luzackie granie, mocno czerpiące z muzyki latynoskiej i czarnej, choć cały czas oparte na dźwiękach psychodelii przełomu lat 60. i 70. Poza tym obecnie Wight to już kwartet, bo w szeregach niemieckiej formacji oprócz tradycyjnego perkusisty jest też teraz muzyk obsługujący inne instrumenty perkusyjne, co zresztą słychać od pierwszych sekund nowego albumu i co ma na brzmienie tej płyty olbrzymi wpływ.

Elbrus - Elbrus [2016]

Kiedy czytam o australijskim zespole grającym w klimatach stonerowo-psychodelicznych z domieszką brzmień bluesowych, siłą rzeczy moja wyobraźnia skręca w kierunku zespołu Child, który w ostatnich latach wydał dwie bardzo udane płyty z taką właśnie muzyką. Ciężkie, z przyjemnymi przesterowanymi „dołami”, lecz jednocześnie melodyjne i dość przystępne. Elbrus to nowy zespół, który dopiero debiutuje albumem zatytułowanym po prostu Elbrus. Moje przewidywania mogły więc być zupełnie chybione, choć po klimacie okładki byłem dziwnie spokojny o to, jakiego rodzaju dźwięki usłyszę na tym krążku. To nie oznacza jednak, że nie było żadnych zaskoczeń.

Witchwood - Handful of Stars [2016]

Witchwood to włoska formacja, która zadebiutowała w maju 2015 roku płytą Litanies from the Woods. Panowie zaserwowali bardzo sprawnie zagranego hard rocka z elementami progresji, wiernego brzmieniom sprzed 45 lat. Już po kilkunastu miesiącach pojawił się na rynku drugi krążek tej formacji, zatytułowany Handful of Stars. Tu znowu znajdziemy sporo odniesień do twórczości Uriah Heep, Jethro Tull, Deep Purple czy innych sławnych grup, których lata świetności przypadały głównie na pierwszą połowę lat 70. Taka muzyka po prostu się nie starzeje i Witchwood bardzo sprawnie z tego korzystają. Co prawda europejski rynek retro-rocka jest już bardzo solidnie obsadzony, ale znajdzie się chyba na nim miejsce na kolejną formację, zwłaszcza tak dobrą.

Borracho - Atacama [2016]

Nie da się ukryć, że większość mniej znanych zespołów, które trafiają na tę stronę, stanowią grupy europejskie. Zarówno w Skandynawii jak i w zasadzie w każdym innym zakątku Europy podziemna scena psychodeliczna, stonerowa i hardrockowa (a taka muzyka w tym momencie interesuje mnie najbardziej) odbudowuje się jakiegoś czasu w błyskawicznym tempie. Ale nie zapominajmy, że także Ameryka Północna to prawdziwe zagłębie grup grających mocno, dynamicznie i z przyjemnym przesterem. Borracho to trio ze stolicy Stanów Zjednoczonych, które do tej pory miało na koncie dwie własne długogrające płyty, EP-kę oraz kilka splitów. Wydany w grudniu album Atacama jest więc w praktyce trzecią pełną, samodzielną płyta Borracho, choć absolutnie nie trzecim wydawnictwem w ogóle. Nie jest to może jeszcze zespół z wielkim bagażem doświadczeń, ale na pewno są już zaprawieni w bojach i trudno uznać ich za debiutantów. I to słychać, bo Atacama to całkiem nieźle przemyślana, bardzo solidna płyta, która na pewno zwróci uwagę fanów szeroko pojętego stonera.

Gorilla Pulp - Peyote Queen [2016]

Niegdyś włoska scena rockowa kojarzyła mi się przede wszystkim z klimatycznym art rockiem będącym świetną ilustracją do filmów grozy. Później Włosi zaczęli specjalizować się w heavy i power metalu, co znacznie mniej pasowało do mojego muzycznego gustu. Ale ponieważ w ostatnich latach cichaczem do łask wraca stoner i ciężka psychodelia, również na Półwyspie Apenińskim takie brzmienia zyskują na popularności. Jednym z przedstawicieli tej nowej fali europejskiej sceny heavy psych jest grupa Gorilla Pulp, która w 2016 roku wydała swoją debiutancką płytę zatytułowaną Peyote Queen. Nie da się ukryć, że moją uwagę zwrócili przede wszystkim klimatyczną okładką z niekompletnie ubraną (lub raczej całkiem nagą) panią. Czasami po samym charakterze okładki spodziewam się konkretnego rodzaju dźwięków i najczęściej to się sprawdza. Sprawdziło się i w przypadku debiutantów z Viterbo, choć nie miało to nic wspólnego z rzeczoną niewiastą.

Svin - Missionær [2016]

To cios z cyklu tych, których człowiek zupełnie się nie spodziewa. Teoretycznie nie do końca moja muzyczna bajka, ale czasami zdarza się, że album operujący na peryferiach moich muzycznych zainteresowań z jakiegoś powodu trafia w punkt. Oj trafili muzycy z duńskiej grupy Svin, trafili. Nie są to debiutanci, wszak formacja ma na swoim koncie już kilka albumów, ale ja poznałem ich dopiero teraz, przy okazji premiery krążka Missionær, i wiem już, że i z wcześniejszymi wydawnictwami trzeba się będzie zaznajomić, bo muzyka na Missionær uderzyła tak celnie, że od kilku dni nie mogę namierzyć wszystkich elementów szczeki.

Svvamp - Svvamp [2016]

W alternatywnej rzeczywistości zespół Free nie rozpada się po płycie Heartbreaker. Muzycy w tajemnicy spotykają się pod koniec pierwszej połowy lat 70. w studiu nagraniowym i rejestrują kolejne kompozycje. Wpadają do nich członkowie Creedence Clearwater Revival, zagląda Jimmy Page, może ktoś z Cream, w okolicy pałęta się kilku muzyków folkowych, kto wie, może nawet przypadkiem trafia się ktoś z „Allmanów”. Wszyscy świetnie się bawią i nagrywają 11 niezbyt skomplikowanych, ale kipiących rockandrollowym luzem numerów, trwających w sumie niecałe 36 minut. Materiał, który na pewno spodoba się fanom blues-rocka i folk-rocka. Z jakichś jednak przyczyn płyta nigdy nie zostaje wydana i leży w jakiejś piwnicy przez ponad 40 lat, aż w końcu zostaje odkopana pod koniec 2016 roku i wydana ku uciesze rockowej gawiedzi pod tajemniczym szyldem Svvamp. Tak mogłoby być. Prawda jest jednak taka, że Svvamp to debiutancki album szwedzkiego tria o tej samej nazwie, zarejestrowany w 2016 roku przez nieznanych szerzej młodych muzyków.

Dungen - Häxan [2016]

Dungen to jeden z najciekawszych zespołów skandynawskiej sceny progresywno-psychodelicznej. Dowodzona przez wokalistę i multiinstrumentalistę Gustava Ejstesa formacja nagrywa muzykę nieoczywistą i niełatwą, a mimo to grono słuchaczy, którzy dali się oczarować dźwiękom tworzonym przez Dungen, stale rośnie. Mogliśmy się o tym przekonać w sierpniu, gdy Dungen zahipnotyzowali publiczność w Teatrze Letnim w Inowrocławiu podczas Ino-Rock Festival. Ta magia przeniosła się widocznie także do studia nagraniowego, bo Dungen wyczarowali album niezwykły, wymykający się sztywnym klasyfikacjom, mogący sprostać wymaganiom nawet najbardziej wymagającego słuchacza.

Old Blood - Old Blood [2016]

Są z Kalifornii, ukrywają się pod uroczymi pseudonimami – Feathers, Stone, Diesel, Gunner i Octopus – mają gitary i spory zestaw instrumentów klawiszowych i nie zawahają się ich użyć. Do tego w szeregach grupy jest wokalistka o hipnotyzującym głosie, a całość – począwszy od okładki po brzmienie zespołu – to jedno wielkie nawiązanie do złotych lat rocka i psychodelii. No i jak tu nie zwrócić na nich uwagi? Formacja Old Blood zadebiutowała kilka miesięcy temu płytą zatytułowaną po prostu Old Blood, zawierającą zaledwie sześć kompozycji, za to trwających niemal 40 minut. Jest sporo solidnego łojenia, trochę spokojniejszych motywów, bardzo soczyste brzmienie i kapitalny klimat, na który składają się elementy stonera, doom rocka, rocka psychodelicznego, blues-rocka czy wreszcie tradycyjnego, klasycznego hard rocka.

SBB - Za linią horyzontu [2016]

Kiedy SBB po raz ostatni wydali płytę w swoim klasycznym składzie Skrzek-Anthimos-Piotrowski, mnie nie było nawet na świecie. Co prawda grupa w XXI wieku wznowiła działalność zarówno koncertową, jak i studyjną, występując z perkusistami tak uznanymi jak choćby Paul Wertico, wiele osób narzekało, że zespołowi trudno nawiązać do czasów, gdy za bębnami siedział Jerzy Piotrowski. Jego powrót z emigracji otworzył drzwi dla reaktywacji SBB w oryginalnym składzie, co nastąpiło w 2014 roku. Nie tylko powrót sławnego perkusisty sugerował śmielsze nawiązanie do przeszłości na nowej płycie zatytułowanej Za linią horyzontu. Także okładka zdobiąca wydawnictwo to jakby znajome klimaty, a i tytuł to nawiązanie do debiutanckiego wydawnictwa grupy. Czy nawiązali też muzycznie? I tak, i nie, bo choć Za linią horyzontu zawiera kilka kapitalnych momentów i odwołań do lat największej świetności grupy, jako całość nie jest pozbawione wpadek.

Child - Blueside [2016]

Pięć utworów, niecałe 40 minut muzyki, nieco krótszy – niespełna sześciominutowy kawałek w samym środku płyty oraz najdłuższy, ponad dziesięciominutowy numer na sam koniec. To krótka charakterystyka pierwszej płyty australijskiej grupy Child, wydanej w 2014 (a na nośniku fizycznym wznowionej w 2015) roku. Dokładnie ten sam opis pasuje do drugiego krążka formacji – Blueside – który ukazał się kilka dni temu. Kopia debiutu? Tylko jeśli chodzi o liczby, bo muzycznie na szczęście panowie nie próbują nagrywać drugi raz tego samego albumu.

The Rolling Stones - Blue & Lonesome [2016]

Stonesi dokonali czegoś niesamowitego. Nie, nie chodzi mi o te niezliczone hity, wypełnione stadiony, górę zarobionych pieniędzy i status żywych (z jednym wyjątkiem) legend… Mówię o tej nowej płycie, zatytułowanej Blue & Lonesome. No, wydali płytę. Co w tym takiego niesamowitego? Nie mam na myśli tego, że to pierwszy album od 11 lat, że panowie po 70-tce wciąż chcą nagrywać, wydawać muzykę i koncertować – a w dodatku robią to w dalszym ciągu na poziomie nieosiągalnym dla wielu muzyków w wieku ich wnuków. Osiągnęli coś niesamowitego, bo po 54 latach na scenie nagrali płytę, którą niemal jednogłośnie zachwyca się cały rockandrollowy świat – od prasy muzycznej przez fanów po innych sławnych muzyków. Jak ci goście to robią?

Captains of Sea and War - Remote [2016]

Barcelońska formacja Captains of Sea and War to dla mnie kompletna nowość. Choć powstali już w 2007 roku, zadebiutowali dopiero dwa lata temu płytą zatytułowaną po prostu Captains of Sea and War, której – przyznaję – do dziś nie słyszałem. Ale na swoje usprawiedliwienie mam to, że dopiero niedawno dowiedziałem się o istnieniu tej formacji, a to wszystko przy okazji premiery krążka numer dwa – płyty Remote, która ukazała się na rynku jesienią. Zaległości na pewno będę musiał w najbliższym czasie nadrobić, bo jeśli debiut jest choć w połowie tak udany jak Remote, to musi być to płyta godna uwagi. Na Remote dostajemy bowiem trzy kwadranse intrygującego, nieoczywistego rockowego grania zawartego w ośmiu kompozycjach.

Giraffe Tongue Orchestra - Broken Lines [2016]

Supergrupy mają to do siebie, że często wywołują dużo większe zamieszanie samym swoim istnieniem niż graną przez siebie muzyką. W dodatku najczęściej dość szybko się rozpadają, czasem zresztą od samego początku mają być projektami chwilowymi. Nie wiadomo jeszcze jaka (i czy w ogóle jakaś) przyszłość czeka grupę o dziwnej nazwie Giraffe Tongue Orchestra. Nie wiem nawet czy termin „supergrupa” jest tu do końca uzasadniony, bo z jednej strony w skład zespołu nie wchodzą wielkie gwiazdy rocka, ale niewątpliwie są to nazwiska rozpoznawalne, na co dzień udzielające się w grupach dość (lub bardzo) popularnych. Wolę jednak traktować ten projekt jako zespół gości, którzy postanowili razem ponagrywać, a nie supergrupę, po której należałoby się spodziewać czegoś wyjątkowego. No to wyjaśnijmy jeszcze kto pojawia się na pierwszym albumie Giraffe Tongue Orchestra zatytułowanym Broken Lines: wokalista William DuVall (czyli następca Layne’a Staleya w Alice in Chains), gitarzyści Brent Hinds (Mastodon) i Ben Weinman (The Dillinger Escape Plan), perkusista Thomas Pridgen (The Mars Volta) i basista Peter Griffin (Dethklok i Zappa Plays Zappa).

Tiebreaker - Death Tunes [2016]

Grupa Tiebreaker zadebiutowała płytowo zaledwie w zeszłym roku udanym albumem We Come from the Mountains, miała też okazję pokazać się polskiej publiczności podczas tegorocznych koncertów The Vintage Caravan. Już wtedy zrobili świetne wrażenie żywiołowym, mięsistym rockowym graniem. Niemal równo rok po wydaniu debiutu ukazała się druga płyta Norwegów – Death Tunes. I okazuje się, że pierwsze dobre wrażenie nie było przypadkiem. To jest po prostu kapitalny zespół! Death Tunes to 10 utworów i 43 znakomite minuty, które powinny spodobać się wszystkim fanom klasycznych rockowych brzmień.

Metallica - Hardwired... to Self-Destruct [2016]

Ci to potrafią narobić wokół siebie hałasu wtedy, kiedy trzeba. I pomyśleć, że nieco ponad ćwierć wieku temu o Metallice słyszeli głównie fani muzyki metalowej. Teraz trudno byłoby znaleźć osobę zainteresowaną jakąkolwiek muzyką, która nie kojarzyłaby choćby nazwy grupy, charakterystycznego logotypu i przynajmniej z jednego czy dwóch utworów. Metallica stała się prawdziwym przedsiębiorstwem – jedną z największych marek na rynku muzycznym. To olbrzymi sukces, o którym kilkadziesiąt lat temu jakikolwiek zespół grający tak ciężko i głośno mógł tylko pomarzyć. Czy zatem tak sławna formacja, która osiągnęła już w zasadzie wszystko, co było do osiągnięcia, coś jeszcze musi? Nie – i może w tym właśnie problem. Stan ten sprawia, że nowa muzyka od zespołu ukazuje się coraz rzadziej, a gdy już się pojawi, to choć oczywiście wzbudza sensację, wywołuje także skrajne emocje. Za każdym razem. Ale album zatytułowany Hardwired… to Self-Destruct był potrzebny. Choćby po to, żeby ostatnim dużym krążkiem, przy którym paluchy maczali muzycy Metalliki, nie było koszmarne Lulu, wydane jako wspólny projekt z nieżyjącym już Lou Reedem. Czy po coś jeszcze? Nie potrafię jednoznacznie odpowiedzieć na to pytanie (głupia sprawa – zadawać sobie samemu pytanie i nie znać odpowiedzi…), ale będę ostatnią osobą, która przyczepi się do sławnego zespołu o to, że wydaje nowe numery, zamiast jechać wyłącznie na osiągnięciach z przeszłości.

Meller Gołyźniak Duda - Breaking Habits [2016]

Długi czas była to płyta, o której istnieniu teoretycznie wiedział każdy zainteresowany tematem, ale w zasadzie nikt nie potrafił na jej temat nic powiedzieć. No w porządku – weszli do studia. Coś podłubali. Obfotografowano ich solidnie z instrumentami. Niby wszystko wiadomo. A potem nagle długie miesiące ciszy w temacie i coraz częściej pojawiające się wątpliwości – czy na pewno coś nagrali? A może nie są zadowoleni z efektów i wszystko się jakoś „rozlazło”? No to przyszła pora uspokoić wszystkich – nagrali i nie rozlazło się. Maciej Meller, Maciej Gołyźniak i Mariusz Duda – doświadczeni „zawodnicy” – debiutują pod nowym szyldem z płytą Breaking Habits, na której – zgodnie z tytułem – starają się zrywać z muzycznymi wyobrażeniami na swój temat.

Life of Agony [support: Pyogenesis] - Warszawa [Progresja], 16 XI 2016 [galeria zdjęć]

To był wieczór naładowany rockową energią w warszawskiej Progresji. Było mocno, intensywnie i... zaskakująco krótko. Przybywającą powoli do klubu (w przyzwoitej liczbie) publiczność rozgrzała niemiecka ekipa (z angielskim wspomaganiem) Pyogenesis, która w zeszłym roku wydała pierwszy od kilkunastu lat album studyjny, a teraz wpadła do nas w odmienionym składzie. Life of Agony jakiś czas temu zarzekali się, że więcej nowej muzyki nagranej przez ten zespół nie usłyszymy. Ale wrócili jakiś czas temu po raz kolejny (oni z kolei w najbardziej znanym składzie) i zmienili zdanie, bo za kilka miesięcy mamy poznać nowy, pierwszy od 11 lat krążek grupy, A Place Where There's No More Pain. W trakcie warszawskiego koncertu zespół zagrał jeden nowy numer, ale zdecydowaną większość setu stanowiły utwory z wydanej w 1993 roku płyty River Runs Red. Grupa dowodzona przez Minę Caputo zagrała z kopem, bardzo treściwie, choć... niezwykle krótko. 65 minut to licho jak na główną gwiazdę koncertu. Pozostał więc niedosyt, choć intensywność występu częściowo zrekompensowała krótki set.

Podziękowania dla klubu Progresja za zaproszenie.

Life of Agony

Prog the Night 2 - Łódź [ŁDK], 11-12 XI 2016 [galeria zdjęć]

To był bardzo przyjemnie spędzony czas. Tak w zasadzie należy podsumować drugą edycję imprezy Prog the Night. W końcu całkiem dobra frekwencja w Łódzkim Domu Kultury (w sporej mierze dzięki przyjezdnym stałym bywalcom tamtejszych koncertów), jak zwykle świetne brzmienie na tej odnowionej jakiś czas temu sali, rodzinna atmosfera, a do tego sześć występów składających się na taki mały przegląd sił polskiej sceny progresywnej. No dobrze, może to w pewnym sensie nadużycie, bo zespoły, które prezentowały się przez dwa dni w Łodzi, to różne rejony rockowego grania i w jednym czy dwóch przypadkach nawet doszukiwanie się elementów prog rocka było pewnym nadużyciem. Najważniejsze jest jednak to, że każdy z tych sześciu występów mógł się podobać i z pewnością usatysfakcjonował przynajmniej część publiczności. Nawet jeśli jeden czy drugi zespół nie do końca wbił się w temat moich muzycznych zainteresowań, to nie sposób odmówić wszystkim wykonawcom pełnego profesjonalizmu i wysokiego poziomu w tym, co robią, a to chyba w tego typu imprezach najważniejsze. Jeśli miałbym kogoś wyróżnić (choć to przecież nie konkurs), to wskazałbym na bardzo interesujący set tria Muzozoic, wypełniony instrumentalnym graniem z mocnym posmakiem jazzu i fusion. Pozytywnie zaskoczył mnie także zespół Art of Illusion, który znałem do tej pory tylko z nazwy. Szczerze mówiąc, spodziewałem się mocnego łojenia bez większego polotu, a usłyszałem dobre progresywne granie z głową - owszem, bardzo inspirowane choćby twórczością Dream Theater, ale zrobione na naprawdę bardzo dobrym poziomie. Oby więcej takich imprez. Może w końcu do ludzi dotrze, że na rodzimej scenie rockowej też sporo się dzieje.

Podziękowania dla organizatorów za zaproszenie.

Retrospective

Glenn Hughes - Resonate [2016]

No kazał chłop czekać na swój nowy solowy album kawał czasu! Nie żebyśmy od 2008 roku mogli narzekać na brak nowych wydawnictw od Glenna Hughesa. Było znakomite Black Country Communion czy tylko trochę mniej znakomite California Breed. Wieści o planowanym zejściu się pierwszej z tych formacji na początku przyszłego roku ucieszyły zresztą bardzo dużo osób, w tym niżej podpisanego. Ale niespodziewanie okazało się, że przed planowanym czwartym albumem BCC Glenn postanowił wydać jeszcze pierwszy od ośmiu lat krążek solowy. W dodatku miała to być jego najcięższa z solowych płyt. Ściemy nie było – album się ukazał i faktycznie jest ciężki. Co jednak ważniejsze – jest też dobry.

Blindead - Ascension [2016]

Z zespołem Blindead nigdy nie było mi jakoś bardzo po drodze. Przyznam, że choć doceniałem i szanowałem tę grupę, to nie była to do końca moja muzyczna bajka. Przychodzi rok 2016, zespół pojawia się w nieco odmienionym składzie – z nowym wokalistą Piotrem Piezą – wydaje długo wyczekiwany album Ascension i… nagle okazuje się, że coś między mną a muzyką Blindead „zatrybiło”. Nagle czuję, jakby to, że ten album trafił w mój gust, było czymś oczywistym. Ta ewolucja brzmienia grupy w kierunku „moich” rejonów muzycznych miała swój początek już na wydanej w 2013 roku płycie Absence. To wcale nie oznacza, że wcześniej szło im kiepsko, a nagle wyskoczyli nie wiadomo skąd z dobrą płytą – już wcześniej byli bardzo dobrzy, tylko nie była to moja muzyka. Teraz jest zupełnie inaczej. Ascension to album, który w pełni przekonał mnie do Blindead.

The Answer - Solas [2016]

Przy okazji poprzedniej płyty The Answer pisałem, że potrzebna jest jakaś zauważalna zmiana w muzycznym kierunku tego kwartetu. Niby Raise a Little Hell jakieś drobne modyfikacje do brzmienia grupy wprowadzało, ale były one zbyt nieśmiałe, by odeprzeć myśli, że ten zespół zaczyna w dość szybkim tempie z apetytem zjadać swój ogon. Sami muzycy doszli prawdopodobnie do podobnego wniosku, bo od jakiegoś czasu można było przeczytać, że kolejny krążek zaskoczy fanów. Ile to już razy słyszeliśmy tego typu deklaracje od różnych artystów? A ile razy faktycznie miały one jakiekolwiek pokrycie? Ale spokojnie, w tym wypadku okazało się, że nie ściemniali. Płyta Solas – szósty krążek w dorobku The Answer – to album zupełnie inny niż to, co robili wcześniej. A to, że przy okazji jest dobry, też wcale nie przeszkadza.

Insects vs Robots - TheyllKillYaa [2016]

Kalifornijska formacja Insects vs Robots to dla mnie zupełna nowość, ale absolutnie nie jest to zespół początkujący. Wczytując się w informacje w Internecie, można dowiedzieć się, że zbliżają się już do 10 oficjalnych wydawnictw (licząc duże płyty, dema i EP-ki). Jednak skutecznie umykali mojej uwadze do tej pory, więc wydana właśnie płyta TheyllKillYaa to dla mnie debiut w kontaktach z Insects vs Robots. Debiut z gatunku tych, które wymuszają szybkie poznanie wcześniejszych dokonań zespołu, bo to, co usłyszałem na TheyllKillYaa, każe sądzić, że poprzednie płyty także są godne uwagi. Na taki poziom nie wchodzi się ot tak, nagle. Ale przejdźmy do dźwięków.

Traffic Junky - Desert Carnivale [2016]

Było demo, była EP-ka, były udziały w konkursach oraz bardzo dobrze oceniane występy przed znanymi artystami w czołowych klubach muzycznych w kraju. Naturalną koleją rzeczy dla zespołu, który chce się rozwijać – a takim niewątpliwie jest olsztyński Traffic Junky – było nagranie debiutanckiej płyty. Trochę kazali na nią czekać, bo o tym krążku słyszałem już dobrych kilkanaście miesięcy temu, ale w końcu jest – debiutancki album Traffic Junky zatytułowany Desert Carnivale, ozdobiony bardzo udaną, dość ponurą okładką. Czego dowiadujemy się po odsłuchu tej płyty? W zasadzie tego samego, co po obejrzeniu zespołu na żywo: mamy kolejny bardzo solidny, młody zespół rockowy, który już na debiucie pokazuje spore możliwości i w ciągu kilku lat może stać się jedną z głównych atrakcji rockowej (tej naprawdę rockowej, a nie w stylu tego, co rockiem nazywają komercyjne stacje telewizyjne i radiowe) sceny na naszym podwórku.

Bright Curse - Before the Shore [2016]

Wśród informacji o londyńskim triu Bright Curse można znaleźć między innymi wzmiankę o tym, że jest to grupa grająca doom metal. Wcześniejsze wydawnictwa (zwłaszcza debiutancki album Bright Curse – niby EP-ka według zespołu, ale 34 minuty muzyki to już w zasadzie LP) faktycznie były zbliżone momentami do doomowych klimatów. Bas buczał aż miło (albo niemiło – jeśli ktoś nie lubi buczącego basu), gitara była mocno przesterowana, a całość chwilami zmierzała w kierunku smolistej młócki, przejeżdżającej po słuchaczu niczym walec. Nie brakowało też jednak fragmentów dużo lżejszych i chyba po prostu przystępniejszych. Na tegorocznym drugim albumie, zatytułowanym Before the Shore, te właśnie motywy są w przewadze. Panowie prezentują po prostu dość brudnego, ale niepozbawionego melodii klimatycznego rocka ze stonerowymi wpływami i odrobiną psychodelii. I jest to w dodatku płyta zaskakująco dobrze przemyślana i zyskująca z każdym kolejnym odsłuchem.

Kansas - The Prelude Implicit [2016]

Ta płyta miała nigdy nie powstać. Niby zespół Kansas wciąż koncertował – i to w składzie, który był ze sobą od lat – ale nowej muzyki od tej zasłużonej grupy trudno było się spodziewać. Ostatnim studyjnym krążkiem formacji był wydany w 2000 roku Somewhere to Elsewhere, na którym spotkali się muzycy ówczesnego składu grupy z kilkoma zasłużonymi byłymi członkami. A potem słyszeliśmy już tylko albumy koncertowe. Wspólny albo czwórki muzyków Kansas, wydany w 2009 roku pod szyldem Native Window, dość konkretnie wskazywał, gdzie tkwi problem braku nowych wydawnictw Kansas. Problem miał na imię Steve, a na nazwisko Walsh. Dopiero przejście na emeryturę w 2014 roku niechętnego nowym płytom oryginalnego frontmana zespołu otworzyło grupie możliwość ponownego wejścia do studia. Już w trakcie konferencji prasowej przed warszawskim koncertem (jednym z ostatnich z Walshem w składzie) członkowie zespołu wspominali, że gdy już znajdą następcę Walsha, chcieliby w końcu wydać nową płytę Kansas. Jak powiedzieli, tak zrobili. Właśnie pojawiła się na rynku piętnasta w ogóle, a pierwsza od 16 lat, płyta studyjna Kansas – The Prelude Implicit.

fot: Jakub "Bizon" Michalski

Oczywiście najważniejszą zmianą jest osoba wokalisty. Emerytowanego Walsha zastąpił nieznany szerzej Ronnie Platt, który – co tu dużo mówić – dysponuje głosem całkiem podobnym do swojego sławnego poprzednika. Na tym jednak nie koniec zmian, gdyż zespół zasilili też drugi klawiszowiec David Manion i gitarzysta rytmiczny Zak Rizvi, który początkowo miał tylko pomagać przy komponowaniu i produkcji płyty. W ten sposób Kansas rozrosło się z kwintetu do septetu, bo ci dwaj nie weszli do formacji w zastępstwie, a jako dodatkowi muzycy. I skład jest największą zmianą, bo sama muzyka wiele się nie zmieniła. The Prelude Implicit to płyta, którą najłatwiej określić przymiotnikiem „ładna”. Nie należy spodziewać się po tym albumie żadnego przełomu. Nie ma też co liczyć na bardziej odważne wyskoki w kierunku skomplikowanych struktur, które przecież muzykom formacji w przeszłości nie były obce. Tu mamy Kansas w wydaniu mocno radiowym. Owszem, jest kilka kawałków trochę dłuższych, ale The Prelude Implicit to przede wszystkim niezbyt ciężkie, wpadające w ucho numery, które mają zostać w głowie dzięki chwytliwym refrenom i przyjemnemu brzmieniu. Sprawdza się to bardzo dobrze w znakomicie bujających: With This Heart, Rhythm in the Spirit (świetny hardrockowy motyw główny – jest ciężar, ale i znakomita melodia), Summer (prosty numer, ale z fantastycznym klimatem, który skojarzył mi się z płytami Uriah Heep z lat 90.) czy Camouflage. Czasami jednak robi się aż za słodko, przede wszystkim w The Unsung Heroes, które niebezpiecznie zbliża się do cienkiej granicy między dopuszczalnym przyjemnym bujaniem a strefą muzycznej słodkości im. Michaela Boltona.

fot: Jakub "Bizon" Michalski

Refugee zaskakuje oszczędnym aranżem i ciekawym klimatem po kilku bardzo efektownych numerach. To zdecydowanie bardzo przyjemna odmiana, bo gdyby ta płyta składała się z samych „zapalniczkowych” kawałków, byłaby zwyczajnie niestrawna. Z kolei najdłuższy numer na płycie – The Voyage of Eight Eighteen – chyba jako jedyny (no dobrze, powiedzmy, że jeden z dwóch) nawiązuje odważniej do progresywnych korzeni zespołu, już na wstępie zachwycając znakomitym motywem ze skrzypcami na pierwszym planie i kapitalną grą sekcji rytmicznej „pod spodem”. Aż szkoda trochę, że nie pociągnęli tego motywu dłużej i nie pozostali przy wyłącznie instrumentalnej formie tej kompozycji – taki długi, instrumentalny, w całości progresywny numer na pewno by się przydał na The Prelude Implicit, żeby nieco zrównoważyć tę „piosenkowość” większości materiału. Tym drugim wspomnianym utworem, który trochę mocniej wchodzi na progresywne pole, jest Crowded Isolation, w którym ciężki początek i mocne akcenty w trakcie (kapitalny hardrockowy motyw przewodni) mieszają się z niezwykle chwytliwą linią wokalu.

fot: Jakub "Bizon" Michalski

To dobrze, że ta płyta powstała. Z wielu powodów. Po pierwsze – nowy skład ma się czym podeprzeć na koncertach, a nie tylko grać zestaw największych hitów. Po drugie – to nigdy nie wygląda zbyt dobrze, jeśli koncertujący zespół ostatnią swoją płytę wydał niemal 2 dekady temu. Po trzecie wreszcie – panowie nie mają się tu czego wstydzić. Może nie jest to płyta, którą za 40 lat świat uzna za jedno ze szczytowych osiągnięć Kansas, ale to solidny album, bardzo miły dla ucha, który świetnie sprawdzi się w podróży czy nawet jako tło w trakcie domowych spotkań ze znajomymi. To po prostu typowe brzmienie Kansas. A że nie ma tu kompozycji na miarę Dust in the Wind czy Carry on Wayward Son… No cóż, czy ktoś się ich naprawdę spodziewał?

--

Zapraszam na prowadzoną przeze mnie audycję Lepszy Punkt Słyszenia w radiu Rock Serwis FM w każdy piątek o 21 (powtórki w niedziele o 14)
http://rockserwis.fm - tu można mnie słuchać
http://facebook.com/lepszypunktslyszenia - a tu porozmawiać ze mną w trakcie audycji

Zapraszam też na współprowadzoną przeze mnie audycję Nie Dla Singli w każdą sobotę o 20

http://zak.lodz.pl - tu można nas słuchać
http://facebook.com/niedlasingli - a tu z nami porozmawiać w trakcie audycji

Riverside - Eye of the Soundscape [2016]

Takie płyty odbiera się i ocenia dużo trudniej niż „zwykłe” wydawnictwa. Z wielu powodów. Po pierwsze Eye of the Soundscape to w dużej mierze album składankowy, choć przecież nie jest to płyta z cyklu „greatest hits” ani „the best of”. Zebranie w jednym miejscu coraz liczniejszych eksperymentów Riverside z brzmieniami ambientowymi i elektronicznymi było nieuniknione, bo ta twarz grupy stawała się z biegiem lat coraz popularniejsza. W dodatku niezwykle ważnym elementem całości jest solidna porcja nowej muzyki w podobnym klimacie, wymieszanej z utworami dobrze znanymi większości fanów. Jest też oczywiście czynnik emocjonalny. Nie da się przecież podejść bez emocji do płyty, w nagraniu której uczestniczyła osoba, która nie doczekała jej premiery. Osoba, która jeszcze kilka dni przed swoją śmiercią nagrywała to, co słyszymy na albumie. To potężny ładunek emocji dla wszystkich osób jakkolwiek związanych z zespołem. Tyle, że płyta Eye of the Soundscape robi wielkie wrażenie nawet, gdy jakimś cudem zapomnimy o całej otoczce związanej z nagrywaniem i wydaniem tego albumu. W tym przypadku muzyka broni się w stu procentach sama.

NightStalker - As Above, So Below [2016]

Grecka scena muzyczna stonerem stoi – wiadomo to już od kilku lat. W zasadzie ciągle pojawiają się jakieś formacje, które przebijają się do świadomości słuchaczy ciężkiego grania w całej Europie. Nie znam na tyle dobrze greckiej sceny muzycznej, by wypowiadać się z pozycji eksperta, ale sądząc po tym, że grupa Nightstalker istnieje już ponad ćwierć wieku, a płyty wydaje od 20 lat, można założyć, że ten szał na ciężkie granie w tej części kontynentu to także w pewnej części ich zasługa. Słuchając nowej płyty grupy – As Above, So Below – tym bardziej jestem skłonny w to uwierzyć, bo to kawał dobrego, ciężkiego grania.

Swan Valley Heights - Swan Valley Heights [2016]

Wytwórnia i sklep Kozmik Artifactz, we współpracy z Oak Island Records, kolejny raz okazują się najlepszym w okolicy dilerem dobrego, ciężkiego grania. Trzeba im przyznać, że mają dar wynajdywania godnych uwagi grup obracających się w klimatach psychodelicznego stonera. Tym razem przedstawiają nam Swan Valley Heights – trio z Monachium, które w styczniu zadebiutowało płytą zatytułowaną po prostu Swan Valley Heights. Po kilku miesiącach nagrania te ukazują się na winylu i jest to dobra okazja, żeby o tym wydawnictwie napisać. Przygotujcie się na długie, kosmiczne odjazdy, ciężkie riffy i cholernie niski, bulgoczący bas.

V Memoriał Jona Lorda - Warszawa [Proxima], 13 X 2016 [galeria zdjęć]

Memoriał Jona Lorda staje się z roku na rok coraz ważniejszą imprezą dla fanów klasycznego hard rocka w Polsce. Każda kolejna edycja gwarantuje skład, który spokojnie można by uznać za polską supergrupę rockową. Nic dziwnego – repertuar zdecydowanie przyciąga tak artystów, jak i publiczność. Impreza, którą kieruje Łukasz Jakubowicz, rozrasta się i kto wie – może za rok czy dwa okaże się, że klub Proxima jest już na nią za mały? Na razie jeszcze wystarczył, ale jeśli opinie bywalców mają jakiekolwiek przełożenie na frekwencje w latach kolejnych, to niedługo trzeba się będzie rozglądać za większym lokalem. Przy okazji koncertu trwała też zbiórka pieniędzy na leczenie poważnie chorego Mikołaja, więc oprócz walorów muzycznych i wspominkowych Memoriał pełnił też funkcję imprezy charytatywnej.

Yossi Sassi Band [support: Sechem] - Warszawa [Progresja Music Zone], 11 X 2016 [galeria zdjęć]

To był jeden z tych koncertów, które w natłoku wydarzeń muzycznych tej jesieni było bardzo łatwo przegapić. Przyjechały do nas dwie grupy, których nazwy pewnie przeciętnemu słuchaczowi rocka w Polsce wiele nie mówią (choć przecież nazwa Orphaned Land wielu fanom metalu nad Wisłą nie jest obca), w dodatku z krajów, których wiele osób zupełnie z dobrą sceną rockową nie kojarzy. To błąd, bo dobra muzyka jest grana wszędzie, nawet jeśli niektórym wydaje się, że branża muzyczna kończy się na Wielkiej Brytanii i Stanach Zjednoczonych. We wtorkowy wieczór niemal wszystko było przeciwko artystom – fatalna pogoda, konkurencyjne koncerty w stolicy, mecz piłkarskiej kadry w eliminacjach mistrzostw świata. Efekt? Garstka osób w ogromnej sali Progresji. Można się było załamać, odwalić pańszczyznę i jechać do domu po tym ostatnim, potencjalnie niezwykle dołującym koncercie trasy. Ale wiecie co? Muzycy obu formacji wyszli na scenę, dali z siebie wszystko, wykrzesali z siebie mnóstwo entuzjazmu, znakomicie się bawili, zachwycili publiczność, a po koncercie wyszli do tych nielicznych, którym chciało się tego dnia ruszyć dupy z domów.