High Priestess - Casting the Circle [2020]

High Priestess to żeńskie trio z Los Angeles, które powstało kilka lat temu dzięki staremu dobremu ogłoszeniu. Panie może i trafiły na siebie przypadkiem, ale wygląda na to, że dogadują się na muzycznej płaszczyźnie znakomicie, bo po udanym debiucie wskoczyły o poziom wyżej na swojej drugiej płycie, zatytułowanej Casting the Circle. Zakochałem się w tej płycie od pierwszego odsłuchu, bo jest tu w zasadzie wszystko, co lubię w tego typu muzyce. W zasadzie mogłem ten tekst napisać właśnie po pierwszym odsłuchu i nie różniłby się jakoś znacznie od tego, co czytacie w tej chwili, ale po kilkunastu kolejnych jestem jeszcze bardziej przekonany, że będzie to moja tegoroczna czołówka.

Zgodnie z wizerunkiem zespołu, jego nazwą, tytułem i okładką płyty oraz ogólnym klimatem twórczości High Priestess płyta rozpoczyna się od czegoś w rodzaju wprowadzenia do rytuału. Hipnotyczne rytmy, klimatyczne zaśpiewy – zdecydowanie czuć szamańsko-czarodziejski klimat od pierwszych sekund płyty. Z jednej strony ocult-doom, z drugiej psychodelia. Casting the Circle to kapitalne otwarcie, genialnie wprowadzające nas w klimat płyty. Mrok utrzymuje się w utworze Erebus, w której ewidentnie czuć klimat Black Sabbath, ale w subtelniejszej odsłonie. Do tego gitarę świetnie uzupełniają świderki organowe, dające jeszcze dodatkowy posmak oldschoolowej psychodelii. No a wspomniana gitara brzmi pięknie, soczyście, klasycznie. Oczywiście gnijącą wisienką na tym trącącym kadzidłami i siarką torcie są kapitalne harmonie wokalne pań, które brzmią razem obłędnie i faktycznie tak, jakby odprawiały jakiś tajemny rytuał.

Magiczno-mistyczny klimat dominuje w The Hourglass. Tempo znowu mocno leniwe, ale i ciężar stosowny momentami jest, i przede wszystkim wspomniany klimat. Wokale fantastycznie kontrastują ten muzyczny ciężar swoją lekkością i melodyjnością. Niewątpliwie kompozycją, na której skupiać będzie się największa uwaga słuchaczy, jest Invocation, choćby dlatego, że trwa ponad 17 minut. Na początku trochę klimatów jakby śródziemnomorskich, wśród których panie kontynuują swoje obrzędy. Po jakimś czasie wchodzi rasowe rockowe solo gitarowe trwające dobrych kilka minut, a w dalszej części numer świetnie się rozkręca, napędzany hipnotycznymi zagrywkami sekcji rytmicznej, kolejnymi fantastycznymi zagrywkami gitarowymi, ale też instrumentami klawiszowymi. Po dziesięciu minutach mamy już totalny, mistyczny odlot. Ave Satanas to już tylko krótkie, głównie wokalne zwieńczenie płyty, idealnie pasujące na koniec tego mistycznego, mrocznego obrzędu.

Tu wszystko się zgadza – od wizerunku po klimat i każdy dźwięk. Casting the Circle to album dopracowany w najmniejszych szczegółach, absolutna psych-doomrockowa perełka, w dodatku znakomicie wyprodukowana. Moim jedynym zmartwieniem jest to, czy panie będą w stanie odtworzyć magię wokali na scenie (bo nie miałem do tej pory przyjemności widzieć ich na żywo), no i czy zrezygnują na żywo ze wstawek organowych, czy może dołączy do nich dodatkowy muzyk. To jednak oczywiście nie ma żadnego wpływu na ocenę albumu. A ta musi być bardzo wysoka. Nie wyobrażam sobie, żeby ta płyta miała zostać pominięta w rankingu najlepszych albumów roku przez kogokolwiek, kto siedzi właśnie w doomowo-psychodelicznych muzycznych klimatach, co zresztą już potwierdzają bardzo pozytywne recenzje pisane przez największe portale zajmujące się właśnie taką muzyką. Znakomita robota. Czekam na więcej!

Płyty możecie posłuchać (oraz kupić ją) na Bandcampie.

1. Casting the Circle (5:10)

2. Erebus (9:37)

3. The Hourglass (6:46)

4. Invocation (17:22)

5. Ave Satanas (3:26)

--

Zapraszam na prowadzone przeze mnie w radiu Rockserwis FM audycje: Lepszy Punkt Słyszenia  w każdy piątek o 21, Radio F.L.O.Y.D. w niedziele o 20 oraz na set Zona Bizona w niedziele o 16.
http://rockserwis.fm
http://facebook.com/lepszypunktslyszenia - profil audycji

http://facebook.com/groups/rockserwisfm - tu można porozmawiać ze mną oraz z innymi słuchaczami w trakcie audycji