Dream Theater - The Astonishing [2016]

*uwaga*

Jeśli jesteś przewrażliwiony na punkcie swoich ulubionych zespołów i nie możesz znieść tego, że ktoś może mieć inne zdanie o ich nowych płytach, idź być wkurwiającym ćwokiem gdzieś indziej. Możemy podyskutować na temat muzyki, ale osobiste pojazdy i gówniarskie argumenty w stylu "sam zrób lepiej", zwłaszcza z klawiatury anonimów, będą wypieprzane.

Z pożywieniem,

Bizon.

Najpierw pojawiły się tajemnicze obrazy przedstawiające fragmenty postaci niczym z Assassin’s Creed, potem szczątki historii dziejącej się w jakiejś alternatywnej rzeczywistości, niby w przyszłości, ale mnie bardziej kojarzyło się to z jakimś fantasy osadzonym w dawnych czasach. Zapowiedziano, że nowa płyta będzie podwójnym wydawnictwem, najdłuższym w historii zespołu, w dodatku tzw. concept albumem opowiadającym jedną konkretną historię. W tym przypadku miała to być opowieść o buntownikach walczących z zakazem tworzenia muzyki przez ludzi. Te wszystkie znane już wcześniej fakty wskazywały jednoznacznie, że będzie to albo wielki album, albo kompletna klapa. Kiczowaty teaser upubliczniony jakiś czas temu niestety wskazywał na to drugie rozwiązanie, ale był jeszcze cień nadziei, że może nie – że może jednak to tylko tak strasznie się zapowiada, a w rzeczywistości będzie dużo lepiej. Nie. Nie jest.

130 minut. Tak, nowe wydawnictwo Dream Theater trwa niemal 130 minut. Pisałem to już wielokrotnie, ale powtórzę, bo do panów z DT chyba moje słowa nie docierają (zupełnie nie wiem czemu – czyżby bariera językowa?). Żeby płyta podwójna była w stanie mnie zachwycić i zachować moją uwagę przez cały czas trwania, uzasadniając tym samym spędzenie przy niej tak wielu minut, musi być genialna. Od początku do końca i bez  żadnych wyjątków po drodze. Ile znam takich płyt w historii muzyki rockowej? Tyle, że można by je policzyć na palcach jednej ręki doświadczonego pracownika tartaku. Jedną z nich jest 6 Degrees of Inner Turbulence – mistrzowskie dzieło Dream Theater z 2002 roku. Kolejną z nich NIE JEST The Astonishing, najnowszy wyczyn tego samego (?) zespołu. „Za dużo” to hasło przewodnie tej płyty. Tu wszystkiego niemal jest za dużo. Za dużo patosu, za dużo orkiestracji i smyków, za dużo utworów, za dużo minut, za dużo pustych popisów. Jednego jest za mało – porywających utworów. Już sama historia to materiał raczej na musical (swoją drogą chyba coś w ten deseń wymyślili twórcy We Will Rock You) niż na album rockowy. Sposób jej przedstawienia niestety też bardziej przypomina podniosły i mocno kiczowaty musical niż album rockowy. Naprawdę starałem się podchodzić do The Astonishing bez uprzedzeń. Pierwszy singiel The Gift of Music mnie nie porwał, ale jednocześnie przyznaję, że wpada w ucho i dawał jakąś nadzieję, że może będzie całkiem nieźle. Ale jeśli wspomniany singiel jest jednym z nielicznych utworów, które jestem w stanie zapamiętać po kilku przesłuchaniach całości, to jest źle.

Pierwsza płyta to jeden wielki chaos. Podniosły chaos. Ładny nawet chwilami, przyznaję, ale trudny do zapamiętania i w sumie niestety banalny w formie. 20 utworów (no dobrze, powiedzmy, że 16 – reszta to intra, przejścia, łączniki), tworzących 79-minutową (litości) masę muzyczną, która wpada jednym uchem i wypada drugim. Rzadko cokolwiek zwraca uwagą podczas słuchania. Do tej nielicznej grupy należy Three Days, który z przebijającymi się od czasu do czasu nieco knajpianymi motywami (nawiązanie do The Dance of Eternity?) wyróżnia się tu muzycznie i stanowi pewną odmianę od tej pompatycznej papki. Ciekawie jest w A Tempting Offer, w którym chwilami (niestety tylko chwilami…) w końcu słyszę zespół, a nie miliard towarzyszących mu muzyków orkiestry symfonicznej. Jest też wspomniany pierwszy singiel, który nagle brzmi na tle reszty bardzo ciekawie. Jest jeszcze niemal na sam koniec tej pierwszej części naprawdę dobre A New Beginning, w którym w końcu słyszę jakieś zaangażowanie, energię i emocje, a nie muzyczną wydmuszkę. Podoba mi się też początek A Life Left Behind (szkoda, że ten główny motyw to nic innego jak recykling Breaking All Illusions, które samo w sobie było powtórką z Learning to Live) i krótkie tango w Lord Nafaryus. Tyle, że to też zaledwie fragmenty kompozycji. Reszta? Do natychmiastowego zapomnienia.

Druga płyta ma nad pierwszą tę przewagę, że trwa zaledwie 50 minut, więc jakoś łatwiej to przetrawić, jeśli nie słucha się całości wydawnictwa, a zaledwie jednej z jego części. Po krótkim wstępie pojawia się drugi singiel z The Astonishing – Moment of Betrayal. To dość sztampowe nagranie, ale dynamiczne, z jakimś potencjałem do zatrzymania się w głowie na dłużej. Dalszym ciągiem niezłej passy jest ciężkawy Heaven’s Cove, który jednak mimo niezłego brzmienia zmierza donikąd. Niestety już kolejne Begin Again mimo bardzo przyjemnej partii gitary na początku, szybko przeradza się w miałkie bujando. Później znowu nuda i nic się nie dzieje. Hymn of a Thousand Voices miał być chyba nową wersją Solitary Shell, ale wyszło tak strasznie bezjajecznie i sztucznie, że aż smutno. Trochę energii wraca w Our New World (złamanie rytmu żywcem wyjęte z Metropolis). To dość prosta kompozycja, niezbyt wyrafinowana, ale przynajmniej cokolwiek się tu dzieje i można nawet powiedzieć, że jest pewien singlowy potencjał, gdyby zamierzali w przyszłości wypuścić jeszcze jeden singiel z tego albumu. Uff, jeszcze tylko elektroniczny przerywnik w postaci Power Down i obowiązkowo pompatyczne i przesłodzone zwieńczenie w postaci Astonishing i można odpocząć. A jest po czym, bo słuchanie nowego wydawnictwa Dream Theater jest cholernie męczące.

Jeśli miałbym doszukiwać się jeszcze jakichś pozytywów, to może o dziwo wokal Jamesa LaBriego. Na koncertach w ostatnich latach brzmi niestety koszmarnie i to nie tylko ze względu na forsowane „góry”, ale także dlatego, że nakładają mu jakiś dziwny efekt (mający zapewne maskować drobne rozjazdy głosowe), przez który brzmi strasznie sztucznie. Na The Astonishing nie dość, że nie ma tego irytującego efektu, to i same partie wokalne jakby zostały pomyślane bardziej pod jego obecne możliwości, bo rzadko się zdarza, by wchodził w bardzo wysokie rejestry, których kiedyś na płytach Dream Theater było sporo. Oczywiście złego słowa nie da się powiedzieć o samej formie muzyków, bo to, że panowie z DT to mistrzowie w grze na swoich instrumentach, to oczywistość. Nie zawsze przekłada się to na brzmienie na płycie, bo niestety Mike Mangini znowu brzmi sporymi fragmentami tak, jakby grał automat (cholernie sprawny technicznie, ale bez oznak obecności w nim duszy – a może to takie nawiązanie do tematu płyty?), ale do tego już zdążyliśmy się niestety przyzwyczaić. Szczęka może i opada po tych popisach, ale finezji w tym tyle, co w mielonym z ziemniakami. Kiedyś obruszałem się na teksty, że muzyka Dream Theater to tylko popisówka techniczna. Ale kiedyś faktycznie było w niej słychać coś więcej niż rzeczone popisy. Widzicie, chciałem napisać coś pozytywnego o The Astonishing, a i tak zeszło na wady.

Dlaczego? Dlaczego mi to uczyniliście? Co ja wam takiego złego w życiu zrobiłem (poza  nienajlepszymi może zdjęciami na koncercie)? Jestem jedną z tych osób, które jak już zbierają wszystkie płyty jakiegoś artysty, to kupują nowe nawet jeśli nie trafiają w ich gust, bo „kolekcja musi być pełna”. Rzadko łamałem tę zasadę. Przyszedł taki dzień, kiedy chyba złamię ją w przypadku Dream Theater – zespołu, który jeszcze 7-8 lat temu uważałem za sprawców największej muzycznej rewolucji w moim życiu od czasu, gdy w wieku 9 lat poznałem Queen, Def Leppard i Gn’R. Już ostatnie ich dokonania nie wzbudzały we mnie wielkiego entuzjazmu, ale jednak w przeciwieństwie do wielu znajomych fanów, którzy zjechali je z góry na dół, potrafiłem na nich znaleźć całkiem sporo dla siebie, nawet jeśli jako całość niespecjalnie mnie przekonywały. The Astonishing to jest chyba ten moment, w którym mi się „ulało”. To wydawnictwo jest tak cholernie pretensjonalne, karykaturalne, wtórne i miałkie, że nawet jak od czasu do czasu trafi się jakiś naprawdę dobry moment, to trudno mi się nim cieszyć. Tu już nawet nie chodzi o to, że tego nie da się słuchać – te numery nie są okropne, źle zagrane czy całkiem niestrawne. One po prostu w większości są do bólu nijakie. Pięć lat temu Mike Portnoy chciał, by grupa zrobiła sobie kilka lat wolnego. Podobno mało chodzić właśnie o pięć lat na regenerację, zajęcie się innymi projektami, powrót iskrzenia między muzykami grupy. Reszta nie chciała przerwy, więc Portnoy odszedł. Po tych pięciu latach coraz bardziej widać i niestety przede wszystkim słychać, że miał wtedy rację. Może teraz właśnie wracaliby naładowani świeżymi, porywającymi pomysłami na nowy album. A tak to wydali The Astonishing… Przerost wszystkiego nad wszystkim.

--

Zapraszam na współprowadzoną przeze mnie audycję Nie Dla Singli w każdą sobotę o 20

http://zak.lodz.pl - tu można nas słuchać
http://facebook.com/niedlasingli - a tu z nami porozmawiać w trakcie audycji
oraz na prowadzoną przeze mnie audycję Lepszy Punkt Słyszenia w radiu Rock Serwis FM w każdy piątek o 22 (powtórki w soboty o 14)
http://rockserwis.fm - tu można mnie słuchać
http://facebook.com/lepszypunktslyszenia - a tu porozmawiać ze mną w trakcie audycji