Thulsa Doom - A Keen Eye for the Obvious [2017]

Norweska formacja Thulsa Doom to jedno z ciekawszych zjawisk na skandynawskiej scenie rockowej, ale na czwarty album tego zespołu trzeba było czekać aż… 12 lat. Na szczęście wracają, w dodatku na krążku pojawia się oryginalny wokalista Papa Doom, którego próżno było szukać na wydanej w 2005 roku płycie Keyboard, Oh Lord! Why Don’t We? Wszyscy muzycy formacji przybrali pseudonimy ze słowem Doom, zespół lubuje się w długich i dziwnych tytułach płyt, ale najważniejsze jest to, że grają po prostu świetną muzykę. Kiedyś głównie w klimatach stoner rocka, dziś jest to raczej mieszanka brzmień stonerowych z klasyką rocka lat 70. i chwytliwymi melodiami. Brzmienie być może momentami nieco złagodniało, ale wciąż jest to granie na bardzo wysokim poziomie.

Nie, nie włączyliście przez przypadek płyty Thin Lizzy. Lady Nina, numer, który rozpoczyna płytę A Keen Eye for the Obvious i ją promuje, to naprawdę Thulsa Doom. Ale wybaczam każdemu, kto przez chwilę miał wątpliwości. Charakterystyczne dla Phila Lynotta frazowanie i głos, „sialalale”, kapitalne chórki, wyrazisty rytm, gęste gitary, a do tego melodia, która musi natychmiast wpaść w ucho. To powinien być wielki hit. Ale oczywiście nim nie będzie. Tych odniesień do Thin Lizzy znajdziemy trochę na całej płycie, jak choćby w Magazine, które brzmi tak, jakby Lynott śpiewał w… Van Halen. Niedorzeczne? Ale działa! Spokojnie jednak – ścisłe trzymanie się klimatów Lizzy na dłuższą metę pozostawmy grupie Black Star Riders. Na A Keen Eye for the Obvious mamy dość różnorodne brzmienia. W Eloquent Profanity panowie świetnie łączą ciężar i niemal punkową momentami prostotę z kapitalną melodyką. Ciężko, choć melodyjnie, jest także w Shadows on the X-rays czy Baby, Hate It. Tu nieco bardziej słychać, że ten zespół potrafi przyłożyć mocniej i wielokrotnie z tej umiejętności w przeszłości korzystał. Dla odmiany bardzo spokojnie, niby rockowo, ale jednak z korzeniami soulowymi jest w Consider Me. Bag of Fries także pozwala na kilka chwil odpoczynku od mocniejszego łojenia, dzięki czemu płyta jest ładnie zbalansowana.

Może i nie jest to jakiś wielki album, który wprawiłby mnie w niewiarygodny zachwyt i trafił do ścisłej czołówki moich ulubionych płyt 2017 roku, ale mamy tu trzy kwadranse naprawdę dobrego rockowego grania, z jednej strony gitarowego, soczystego i ciężkiego, z drugiej chwilami wręcz przebojowego. Niektóre muzyczne odniesienia są dość oczywiste, ale w żaden sposób nie odbiera mi to przyjemności z odsłuchu tej płyty. Dla fanów klasycznych brzmień rockowych jest to na pewno pozycja do obowiązkowego sprawdzenia. Dobrze, że wrócili. Dobrze, że z Papą. Dobrze, że jest ta płyta.

1. Lady Nina (4:05)

2. Eloquent Profanity (5:11)

3. Wrap the Bad Up (5:09)

4. Shadows on the X-rays (4:36)

5. Consider Me (3:22)

6. Bag of Fries (5:11)

7. Quest for Fire (3:02)

8. Magazine (3:42)

9. In Italics and Bold (4:31)

10. Baby, Hate It (5:46)

--

Zapraszam na prowadzoną przeze mnie audycję Lepszy Punkt Słyszenia w radiu Rock Serwis FM w każdy piątek o 21 (powtórki w niedziele o 14)
http://rockserwis.fm - tu można mnie słuchać
http://facebook.com/lepszypunktslyszenia - a tu porozmawiać ze mną w trakcie audycji

Zapraszam też na współprowadzoną przeze mnie audycję Nie Dla Singli w każdą sobotę o 20

http://zak.lodz.pl - tu można nas słuchać
http://facebook.com/niedlasingli - a tu z nami porozmawiać w trakcie audycji