Secret Colours - Dream Dream [2017]

Grają mocno w stylu brytyjskiej pop-rockowej psychodelii drugiej połowy lat 60. połączonej z elementami britpopu, w nazwie mają „colours” w brytyjskiej pisowni, no to chyba muszą być z Wielkiej Brytanii, czyż nie? Nie! Kwartet (lub kwintet – informacje na ich stronach stoją w sprzeczności ze zdjęciami promocyjnymi) Secret Colours pochodzi z Chicago – miasta, które chyba najbardziej kojarzy się z bluesem (i z Chicago Bulls, ale to jakby inna bajka). Ale z tym gatunkiem akurat ten zespół wiele wspólnego nie ma. Czyli pozory mylą w niemal każdym aspekcie. Włącznie z okładką nowej, czwartej już płyty zespołu – Dream Dream. Ta mocno sugeruje klimaty lat 80. (i to może nawet takie dość rushowe), a tu jednak spektrum brzmieniowe jest o wiele szersze i wcale nie ta dekada jest najintensywniej reprezentowana.

Nie znałem wcześniej twórczości tego zespołu, ale przed napisaniem tego tekstu postanowiłem na chybił-trafił zapoznać się z wycinkiem ich wcześniejszej dyskografii. Ten mini research pozwolił mi dojść do wniosku, że Dream Dream to zdecydowanie najlżejsze brzmieniowo wydawnictwo grupy. Poprzednie albumy w znacznie większym stopniu bazowały na rocku psychodelicznym – owszem, podanym w bardzo przystępny sposób, ale jednak dość treściwym jeśli chodzi o aranżacje. Tu jest lżej, bardziej popowo, co nie znaczy, że źle. Ta lekka zmiana odbija się także na czasie trwania kompozycji. Żaden z 12 numerów na tej płycie nie przekracza czterech minut, a co za tym idzie – cała płyta jest krótka i łatwa w odbiorze.

Nazwali album Dream Dream i faktycznie od pierwszych sekund jest przyjemnie, trochę sennie, ale w dobrym tego słowa znaczeniu – absolutnie nie ma to nic wspólnego z przysypianiem z nudy. Przyjemny podkład, miłe klawiszowe tło, wokal, który raczej nie narzuca się uszom, lekka konstrukcja, choć tematyka uzależnienia społeczeństwa od wszelkich gadżetów elektronicznych raczej lekką nie jest – Another World daje dość dobre pojęcie o tym, czego należy się spodziewać po całej płycie, co nie oznacza jednocześnie, że każdy utwór jest utrzymany w tym samym klimacie. Części składowych brzmienia Secret Colours jest dość sporo, więc i mieszanka w zależności od proporcji wychodzi różnorodna. Pins & Needles czy Boom Boom to wręcz taneczny klimat – jest groove, jest przyjemny bas, są miłe dla ucha ozdobniki i plamy klawiszowe. Pop-rockowa dyskoteka w całkiem niezłym wydaniu. Z kolei w Hold Me Up i Habitual Ritual panowie grają bardziej pod rockolubnych (choć raczej tych gustujących w energicznym i nieco naiwnym muzycznie rocku garażowym niż w hard rocku), ale już w Feed the Machine czy Carry On najwięcej dla siebie znajdą zakochani w pop-rockowej londyńskiej psychodelii końca lat 60., choć podanej z przestrzenią i dynamiką rodem z lat 80.

Nie jest to na pewno płyta typowa dla tego bloga, bo nie da się ukryć, że zazwyczaj jednak prezentuję rzeczy nieco bardziej rockowe i pewnie poprzednie płyty tej formacji bardziej by tu pasowały, ale to naprawdę całkiem miłe, dobre granie. Ale wiem już chyba czemu w serwisach typu RYM oceniane jednak niżej od wcześniejszych płyt. Brakuje mi gęstości niektórych starszych kompozycji Secret Colours, brakuje mi większego nacisku na organy i różne psychodeliczne „świderki”. Jest po prostu chyba trochę zbyt grzecznie i ładnie. Ale miło – to na pewno. I to chyba najważniejsze, bo mimo wszystko jest to płyta, która wielu osobom podczas odsłuchu dostarczy masy przyjemności.

1. Another World (3:38)

2. Dream Dream (3:39)

3. Pins and Needles (2:59)

4. Hold Me Up (2:30)

5. Places I'm Going (3:34)

6. Interlude (1:42)

7. Feed the Machine (3:44)

8. Changes in Nature (3:38)

9. Boom Boom (3:13)

10. Save Me (2:48)

11. Habitual Ritual (2:50)

12. Carry On (3:07)

--

Zapraszam na prowadzoną przeze mnie audycję Lepszy Punkt Słyszenia w radiu Rock Serwis FM w każdy piątek o 21 (powtórki w niedziele o 14)
http://rockserwis.fm - tu można mnie słuchać
http://facebook.com/lepszypunktslyszenia - a tu porozmawiać ze mną w trakcie audycji

Zapraszam też na współprowadzoną przeze mnie audycję Nie Dla Singli w każdą sobotę o 20

http://zak.lodz.pl - tu można nas słuchać
http://facebook.com/niedlasingli - a tu z nami porozmawiać w trakcie audycji